Engelen, zij komen eraan!

Prediking van T. J. de Ruiter over engelen, de dienende geesten; april 1999

“Engelen.... zijn zij niet allen dienende geesten, die uitgezonden worden ten dienste van hen, die het heil zullen beërven?” Hebr. 1:14

Inleiding

Engelen, bestaan zij, helpen zij mensen in nood echt? Zijn de ervaringen van sommige mensen, die zeggen engelen gezien te hebben, betrouwbaar - waren het bijv. geen hallucinaties of gewoon inbeeldingen? Het bijbelvers boven deze preek zegt twee interessante en belangrijke dingen over engelen. Ten eerste, dat zij God dienen; dit ligt besloten in “Zijn zij niet allen dienende geesten.” En dan ook dat zij mensen dienen: “die uitgezonden worden, ten dienste van hen, die het heil zullen beërven.

Verschijningen van engelen

In alle religies zijn er verhalen over verschijningen van engelen, als dienende geesten. De verhalen van de Bijbel zijn daarin niet uniek. Mohammed beweerde bijv. ook boodschappen van de engel Gabriël te hebben ontvangen, zoals Maria in de Bijbel

De Bijbel heeft veel verhalen, waarin engelen voorkomen, die boodschappen van God doorgaven, mensen hielpen of Gods straffen uitvoerden. In het Oude Testament treft u veel verhalen over verschijningen van engelen aan; het eerste is het verschijnen van twee hoge engelen, Cherubim, die het paradijs met een flikkerend zwaard sloten voor de in zonde gevallen mens; Gen. 3:24. Ik ga snel over naar het Nieuwe Testament dat opent met de bediening van Engelen: Zacharias, de vader van Johannes de Doper, kreeg een engel op bezoek toen hij in de tempel stond, hij schrok en kon de boodschap nauwelijks geloven. Zijn ongeloof irriteerde de engel en hij sprak uit dat Zacharias stom zou zijn tot de dag van de geboorte van zijn zoon. Maria kreeg een engel op bezoek die haar meedeelde dat zij een zoon zou krijgen, bevrucht door de Heilige Geest. Engelen deelden de herders in het veld mee dat de Messias te Bethlehem was geboren. Engelen dienden Jezus in de woestijn na afloop van de verzoekingen. Een engel versterkte Jezus in Gethsemané. Engelen stonden bij het lege graf en deelden de ontzette discipelen mee dat Jezus was opgestaan. Twee engelen stonden bij de discipelen toen zij Jezus natuurden, die zojuist van hen vertrokken was, opgevaren naar de hemel. Petrus werd bevrijd uit de gevangenis. Uit een zwaar bewaakte cel geloodst, deuren gingen vanzelf open - geloof me er zaten geen elektrische deuropeners in met sensoren, die op beweging reageerden, zoals we in onze warenhuizen hebben. De engelen liepen zelfs enkele straatjes met Petrus mee, die nog steeds dacht dat hij droomde. Cornelius, een Romeinse hoofdman, Hand. 10:1-3, kreeg een engel op bezoek, die hem vertelde dat hij uit Joppe een zekere Petrus moest halen, want die had hem iets zeer bijzonders en belangrijks te vertellen. Paulus op een schip in een storm op de Middellandse Zee, kreeg een engel op bezoek - Hand 27:23, die hem instructies gaf hoe iedereen aan boord behouden zou kunnen worden - en dat gebeurde ook.

Zijn engelen sinds die tijd uitgestorven of doen ze niets meer? Engelen, bestaan ze nog? Zien mensen nog engelen en worden ze nog door hen geholpen? Dr. Moolenburgh, huisarts te Haarlem, een goede bekende van dr. Wagenaar hier, heeft enkele boeken vol geschreven, vol van verhalen van mensen, die zeggen engelen gezien te hebben en door hen geholpen zijn. Twee bekende boeken van hem zijn: ‘Engelen’ en ‘Een engel op je pad.’ Als je deze boeken leest val je van de ene in de andere verbazing en verwondering. Dr. Kakes schreef een boek: 'Waar zijn de engelen nu?' Charles en Francis Hunter schreven de getuigenissen op van Roland Buck, een Amerikaanse pinkstervoorganger, die meerdere malen engelen op bezoek kreeg, ‘Engelen, een opzienbarend verslag van buitenaardse wezens aan onze aarde.’ Billy Graham schreef een boek, “Engelen.’ Er zijn nog veel meer boeken, vooral in de Engelse taal, over engelen geschreven - geloof me!

Het was mijn voorrecht enige jaren les te mogen hebben gegeven in Systematische Theologie, waaronder ook de afdeling ‘Angelologie’ oftewel de leer over engelen. Maar veel boeiender dan droge theorie is het lezen van de verhalen van mensen, die bij hoog en bij laag beweren engelen te hebben gezien, en zelfs door hen geholpen werden. Vooral van een verhaal zoals ik aanstonds zal gaan vertellen, wordt men heel stil en tot nadenken gestemd over de zin van het leven in het licht van de eeuwigheid....

Engelen en ‘bijna dood ervaringen’

Een bijzonder soort verhalen over engelen, zijn die welke komen van mensen, die een ‘Bijna Dood Ervaring’ hebben gehad. Het gaat hier om mensen, die stierven op een operatietafel of bij een ongeluk. Het hart stond stil en zij stierven. Zij traden uit het lichaam, zweefden omhoog, gingen meestal door een tunnel en zagen in de verte een helder licht. Sommigen zagen engelen, die hen droegen of begeleidden. Soms zagen zij iemand staan in dat licht, hoorden een stem, die hen toesprak en iets zei, zoals: “Je moet weer terug.” Zij voelden zich naar het lichaam terug gezogen, zagen bijv. hoe artsen hun best deden het lichaam te reanimeren, dat gelukte en ..floep.. zij waren terug in het lichaam.

Wat zijn deze ‘Bijna Dood Ervaringen?’ Zijn het echte ervaringen of zijn het hallucinaties of constructies van een stervende geest? Sommigen zijn er zeker van dat ze echt zijn en trekken de conclusie dat de geest van de mens blijkbaar los van het lichaam blijft voortbestaan. Andere wetenschappers willen er niet aan en betwijfelen alles. De vraag, die ik heb gesteld is deze: “In hoeverre zijn de indrukken van mensen, die bijna geheel dood waren, gevormd door hetgeen zij tijdens het leven hebben geleerd of gehoord?” Of, iets anders gesteld: “In hoeverre zijn de indrukken van mensen, die bijna definitief dood waren, gevormd door hun geloofsopvattingen?

Welnu, we laten deze vragen liggen, want ik wil een verhaal met u delen dat ik verleden week kreeg toegezonden. In dit verhaal zijn de twee elementen, die van de ‘Bijna Dood Ervaring’ en, die van de bediening van engelen aanwezig. Het verhaal bracht tranen in m’n ogen en een brok in m’n keel van ontroering en verwondering. Ik kan naar waarheid zeggen, ik heb nog nooit een verhaal gelezen dat getuigt van zoveel oprechtheid en eenvoud en dat tegelijkertijd zulk een enorme geestelijke diepte bevat. Hier is het, luistert u maar.....

We zijn nooit alleen...

Een getuigenis per e-mail ontvangen op 23 april 1999

De gebeurtenissen, hier beschreven vonden plaats in 1994, en zijn opgeschreven door Lloyd Glenn; de vertaling is van mij..

Lloyd Glenn schreef het volgende. We zijn ons gehele leven gezegend geworden met geestelijke ervaringen, sommige zijn erg heilig en vertrouwelijk, en andere, zoals dit verhaal van Brian, ons zoontje, ofschoon ook heilig, moeten wel worden gedeeld met anderen.

Dit verhaal, dat gaat over Brian, is een boodschap van goddelijke liefde. Het is een boodschap, die ons inzicht in de onzichtbare wereld verdiept en die ons helpt een goede balans aan te brengen in onze prioriteiten. Ik bid in alle nederigheid dat ik, als ik dit verhaal vertel, u een geschenk mag aanbieden, dat ons gezin, via onze kleine zoon, Brian, vorig jaar op een zomerse dag mocht ontvangen.

Het ongeluk

Op 22 juli was ik per vliegtuig voor zaken op weg naar Washington D.C. Het ging allemaal goed, totdat we in Denver landden en ik op een ander vliegtuig moest overstappen. Toen ik mijn bagage uit het rek boven mij haalde was er een mededeling voor een zekere mijnheer Lloyd Glenn. Hij moest onmiddellijk naar de klanteninformatiebalie komen om de vertegenwoordiger van United Airlines te spreken. Ik dacht aan niets bijzonders totdat ik bij de deur van het vliegtuig kwam waar een man stond, die iedere man vroeg of hij misschien meneer Glenn was. Op dit moment wist ik dat er iets niet in orde was en mijn hart zonk als het ware in m’n schoenen.

Toen ik van het vliegtuig kwam, liep een jongeman naar me toe met een ernstige blik op m’n gezicht, hij zei: “Meneer Glenn, er is een noodsituatie bij u thuis. Ik weet niet wat het is of met wie het te maken heeft, maar ik neem u mee naar een telefoon, zodat u het ziekenhuis kunt bellen.” M’n hart bonsde in m’n keel en ging te keer, maar m’n wil om toch vooral kalm te blijven, behield de overhand. Bijna automatisch volgde ik de onbekende persoon naar een verre telefoon, waar ik het nummer draaide dat hij mij had gegeven, het nummer van het Zendingsziekenhuis. Mijn telefoontje werd doorverbonden naar de intensive care afdeling. Toen hoorde ik dat ons zoontje van drie jaar enkele minuten klem had gelegen onder de dichtgeslagen automatische deur van onze garage en dat mijn vrouw, toen ze hem vond, hem dood aantrof. Er was reanimatie toegepast door een buurman, die arts is, en de verplegers van de ambulance hadden de behandeling overgenomen, terwijl Brian naar het ziekenhuis werd gebracht. Toen ik belde, hoorde ik dat Brian leefde en dat men van mening was dat hij in leven zou blijven, maar men kon nog niet vaststellen hoeveel schade er aan zijn hart en hersenen was aangericht. Men legde mij uit dat de deur zich volledig over zijn sternum had gesloten, dat is het brede, verticale been, waaraan de ribben verbonden zijn, recht over zijn hart. Het was ernstig verbrijzeld geworden.

Nadat ik met de medische staf had gesproken klonk mijn vrouw bezorgd, maar ze was niet hysterisch, en ik werd zelf vertroost door haar kalmte. De terugvlucht leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk arriveerde ik in het ziekenhuis, zes uur nadat de garagedeur naar beneden was gekomen. Ik was echter in het geheel niet voorbereid op hetgeen ik zag, toen ik de intensive care kamer inliep. Daar lag ons zoontje, zo stil, in een groot bed met slangen en monitoren overal rondom hem. Hij werd kunstmatig beademd. Ik keek even snel naar m’n vrouw, die erbij stond en mij een rustige blik gaf, een troostvolle glimlach leek het wel.

Het leek allemaal als een vreselijke droom. Men vertelde mij de bijzonderheden en ik kreeg een voorzichtige prognose. Brian zou in leven blijven en de eerste proeven wezen uit dat zijn hartje in orde was, twee wonderen in zichzelf reeds. Maar alleen de tijd zou leren of zijn hersenen beschadigd waren. Door al die schijnbaar eindeloze uren bleef mijn vrouw kalm. Zij had het gevoel dat Brian uiteindelijk helemaal in orde zou zijn. Ik klampte mij aan haar woorden en geloof vast als aan een reddingslijn. De gehele nacht en de volgende dag bleef Brian bewusteloos. Het scheen een eeuw geleden sinds ik mijn huis had verlaten voor die zakenreis. Tenslotte om twee uur ‘s middags, kwam Brian bij bewustzijn en zat ineens rechtop in bed. Toen sprak hij de mooiste woorden, die ik ooit heb gehoord. Hij zei: "Daddy hold me", dat is: “Pappa, houd me vast,” en hij strekte zijn kleine armen naar mij uit.

Een wonderbaarlijke genezing

De volgende dag werd vastgesteld dat hij geen neurologische of lichamelijke gebreken meer had, en het verhaal van zijn wonderbaarlijke genezing verspreidde zich door het gehele ziekenhuis. U kunt zich onze dankbaarheid en vreugde wel voorstellen toen wij Brian mee naar huis mochten nemen.

We voelden een unieke eerbied voor het leven en de liefde van de Hemelse Vader, die tot Brian was gekomen in het uur toen de dood hem aanraakte. In de dagen, die volgden was er een bijzondere sfeer in ons huis. Onze twee oudere kinderen voelden zich meer dan ooit gehecht aan hun broertje. Mijn vrouw in ik waren veel dichterbij elkaar dan eerder. Het leven had een wending genomen, waarin rust en vrede aanwezig waren. Het viel ons gemakkelijker een geestelijke balans te bewaren. We voelden ons intens gezegend. Onze dankbaarheid was diep en groot.

Het verbazingwekkende verhaal van Brian....

Het was bijna een maand - op de dag af - na het ongeluk dat Brian uit zijn middagslaapje ontwaakte en zei: “Mammie, kom hier bij mij zitten, ik moet je iets vertellen." In die tijd van zijn kleine leventje, sprak Brian gewoonlijk in korte zinnen, zodat het uitspreken van een lange zin, de verbazing van mijn vrouw opwekte. Zij zat naast hem op zijn bed en hij begon zijn heilig en opmerkelijk verhaal te vertellen.

"Mammie, herinnert u zich dat ik klem kwam te zitten onder de garagedeur? O, het was zo zwaar en het deed me zoveel pijn. Ik riep u, maar u kon mij niet horen. Ik huilde, maar toen ging het nog meer pijn doen. En toen... toen kwamen de 'birdies' , de vogels. “De vogels kwamen,” vroeg mijn vrouw verbaasd. “ “Ja,” antwoordde hij, “ de ‘birdies’ maakten met hun vleugels een ruisend geluid en zij vlogen de garage binnen en zij zorgden voor mij.” “Zij zorgden voor je... echt?” "Ja,” zei hij, “één van de ‘birdies’ ging jou halen om je te vertellen dat ik vast lag onder de garagedeur.”

Een lieflijke, eerbiedige sfeer vulde de kamer. De Geest van God was zo sterk en nochtans lichter dan de lucht. Mijn vrouw realiseerde zich dat onze drie jaar oude zoon geen idee kon hebben van wat het is om dood te zijn en van het bestaan van geesten. Dus sprak hij over de wezens, die tot hem waren gekomen vanuit de andere wereld as ‘birdies’ - vogels, want zij waren als het ware in de lucht en zweefden als de vogels. Ze vroeg: "Hoe zagen die vogels er dan uit?” Brian antwoordde: “Zij waren zo mooi. Zij waren in het wit gekleed, allemaal wit. Sommigen hadden ook groen en wit. Maar anderen waren helemaal wit." "Zeiden zij iets?" "Ja" antwoordde hij. "Zij vertelden me dat de baby weer gezond zou worden." "De baby?" vroeg mijn vrouw, die zich nu verward begon te voelen. Brian antwoordde. "Ja, de baby, die onder de garagedeur lag." Hij ging door, "U kwam eraan, mammie, en u opende de garagedeur en rende naar de baby. U zei tegen de baby om in leven te blijven en u niet te verlaten."

Mijn vrouw viel bijna flauw toen zij dit hoorde, want zij had inderdaad geknield naast Brian’s lichaampje en toen ze zijn verbrijzelde borstkas zag en de duidelijke verwondingen, wist ze dat hij reeds dood moest zijn. Ze had in dit verschrikkelijke moment opgekeken naar God en gefluisterd: "Alsjeblieft, Brian, verlaat ons niet maar blijf bij ons als je kunt.” Zij bleef luisteren naar Brian, die haar de woorden vertelde, die zij daar had gefluisterd en zij begreep dat zijn geest uit zijn lichaampje was gekomen en dat hij had neergekeken van boven op zijn eigen levenloze vorm.

“Wat gebeurde er daarna?” vroeg mijn vrouw. “We gingen op reis.” zei hij, “ver, heel ver weg.” Hij werd opgewonden omdat hij dingen trachtte te zeggen, waarvoor hij blijkbaar geen woorden had. Mijn vrouw probeerde hem te kalmeren en te troosten en liet hem weten dat het best goed ging. Hij worstelde echter om iets te vertellen, dat blijkbaar zeer belangrijk voor hem was, maar het vinden van de juiste woorden was heel moeilijk. "We vlogen heel snel hoog de lucht in. O, mammie, ze zijn zo mooi,” voegde hij er aan toe. “En er zijn een heleboel ‘birdies’ (engelen bedoelde hij dus)."

Mijn vrouw was met stomheid geslagen. Zij voelde hoe de lieflijke Geest van God haar omringde, en met een kracht, die zij nooit eerder had ervaren. Brian ging door met te vertellen dat de ‘birdies’ hem hadden verteld dat hij terug zou moeten gaan en iedereen over de ‘birdies’ moest vertellen. Hij zei dat ze hem naar huis terug zouden brengen dat er een grote brandweerauto en een ambulance stonden. Een man bracht de baby naar buiten op een wit bed en een ‘birdie’ trachtte de man te vertellen dat de baby weer gezond zou worden, maar de man hoorde hem niet. Brian zei dat de ‘birdies’ hem zeiden dat hij met de ambulance mee moest gaan, maar zij zouden bij hem blijven. Hij zei dat ze zo mooi waren en zo vredig, en dat hij eigenlijk niet terug wilde.

Toen verscheen er een helder licht, vertelde Brian. Dat licht was heel helder en warm, hij had het prachtig gevonden. Er was echter Iemand in dat heldere licht aanwezig en die deed zijn armen om hem heen en zei hem: “Ik houd van je, maar je moet wel teruggaan, hoor. Je zult ook baseball gaan spelen en je mag iedereen van de birdies vertellen." Toen kuste de persoon in het witte licht hem en zwaaide naar hem terwijl hij terug ging. Toen was er een krachtig geruis van vleugels en zij naar beneden, de wolken in.

Het verhaal duurde een uur. Brian vertelde ons dat de ‘birdies’ altijd bij ons zijn, maar we zien ze niet omdat we alleen met onze gewone ogen zien en we horen ze niet, omdat we alleen maar luisteren met onze gewone oren. “Maar ze zijn er altijd, je kunt ze hier zien (hij deed zijn handje over zijn hart). Zij fluisteren ons dingen in om ons te helpen het goede te doen, want zij houden zoveel van ons.” Brian zei nog: “Ik heb een plan van God, mammie, U heeft een plan van God en pappa heeft ook een plan, iedereen heeft een plan. We moeten allen leven volgens ons plan en onze beloften houden. De birdies helpen ons dat te doen, want ze houden van ons."

Slot, we zullen nooit meer hetzelfde zijn!

In die weken, die volgden, kwam hij dikwijls bij ons en vertelde ons alles opnieuw, of in gedeelten. Het verhaal bleef hetzelfde, de bijzonderheden werden niet veranderd en hij raakte ook nooit in de war. Enkele malen voegde hij meer informatie eraan toe en verduidelijkte de boodschap, die hij had gehoord. Zijn verhaal heeft ons voortdurend verbaasd en ook verbaasde het ons hoe hij tot in bijzonderheden, ver boven zijn eigen kinderlijk begripsvermogen, kon vertellen over die ‘birdies’. Overal waar hij kwam vertelde hij iedereen over zijn ‘birdies’. Het was en bleef opvallend dat niemand hem vreemd of ongelovig aankeek als hij zijn verhaal probeerde te vertellen. De mensen kregen eerder een zachte blik op hun gezicht en glimlachten warm. Onnodig om te zeggen, dat wij, sinds die dagen, zeer veel veranderd zijn - wij zijn niet meer de mensen van vroeger.

Nawoord

Het kleine kind worstelde om duidelijk te maken wat hij had ervaren in die andere bestaansdimensie, zijn woorden en begripsvermogen waren niet toereikend. Maar een intellectueel prediker als Paulus kende ook dit probleem. 2 Cor. 12:3,4, “En ik weet van die persoon - of het in het lichaam of buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het - dat hij weggevoerd werd naar het paradijs en onuitsprekelijke woorden gehoord heeft, die het een mens niet geoorloofd is uit te spreken...”

Wie het boek Openbaring van Johannes met zijn hart leest, voelt onmiddellijk aan dat Johannes af en toe ook moeite had om adequaat met menselijke woorden te beschrijven wat hij aan hemelse geheimenissen zag en hoorde. Ook Daniël had moeite om te beschrijven wat hij zag. Dan. 9:21, “....Kwam de man Gabriël (hij was geen ‘man’) in ijlende vlucht tot vlakbij bij mij....”

Ook de gelovige psalmdichter wist van Gods engelen af: Psalm 91:10,11, “De Allerhoogste hebt gij tot uw schutse gesteld; geen onheil zal u treffen, en geen plaag zal uw tent naderen; want Hij zal aangaande u zijn engelen gebieden, dat zij u behoeden op al uw wegen; op de handen zullen zij u dragen, opdat gij uw voet niet aan een steen stoot.” Luister hoe hij in Psalm 18:11 iets met moeite beschreef: “Hij, God, reed op een cherub en vloog en zweefde...”

En dan zwijg ik over de visioenen van Ezechiël. Hij zag de troon, raderen en raderen in raderen met ogen en vuur en ogen. Je voelt het aan dat hij geen woorden kon vinden om het adequaat te beschrijven.

Ik wijs op Jezus Christus, Hij is de Heer van de engelen. De engelen staan rondom zijn goddelijke troon, we lezen dit in Openbaring. Zij dienen hem en zwermen uit over de aarde om hen bij te staan, die in nood zijn en tot God roepen om hulp. Ik ben ervan verzekerd dat er straks ook verhalen komen van vluchtelingen uit Kosovo, die toen zij riepen tot de Almachtige God en Jezus Christus door zijn engelen werden geholpen. Let maar op!

Slot

Er zijn in ons midden mensen, die zich geheel verlaten voelen, ook het gevoel van God verlaten te zijn, tracht je ziel in haar kille, koude greep te krijgen. Ik zeg u: Alle vitale depressiviteit, waarin de mens zich innerlijk leeg, koud en dood voelt, heeft een geestelijke geladenheid, vooral als je dit ook met betrekking tot God ervaart. Artsen kunnen oorzaken aangeven: Lichamelijke ziekten, hormonale afwijkingen, niet goed werkende hersenen. Ik zeg u: Ten diepste ligt er een geestelijke kracht, die de mens het gevoel geeft: “God is er niet, ik ben leeg, verlaten, het leven heeft geen zin meer.”

De boodschap van vanmorgen is er één van hoop: God houdt van je en wil je verlossen, genezen en bekrachtigen. Zijn engelen worden uitgezonden om te helpen en te troosten. Jezus leeft, vergeeft alle zonden en is opgestaan om allen tot eeuwig leven te brengen in gemeenschap met de Vader. Open je hart, doe het nog een keer vanmorgen en bid het gebed.

Gebed

“Vader God, ik vraag vergeving voor al mijn zonden, ook de heimelijke. Ik wil opnieuw beginnen met een leven, dat eeuwigheidskwaliteit heeft. Ik wil mijn hart rein houden, mijn geest voor U openen, mijn wil onderwerpen aan uw wil. Vul mij met uw Heilige Geest. Ik dank u dat U uw engelen zult gebieden om mij te helpen en te beschermen. Ik dank U voor uw liefde en genade in Jezus Christus, Amen."

~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~

Een vraag? E-mail... Pastor T. J. de Ruiter

Voor instandhouding van de bediening van Teun & Tessa de Ruiter kunt u een bijdrage storten op rekening 48.13.69.376 van T. J. de Ruiter bij de Abn-Amrobank.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
site 'Informatie & Proclamatie' sinds 1 juli 2010 / pagina vernieuwd 1 augustus 2010 / Pastor T. J. de Ruiter / The Netherlands