God's
genezingswonder in
Jean Neil
Eén van de best geverifieerde genezingswonderen van deze tijd. Voor het eerst gepubliceerd op 18 april 1988, zoals verteld door G. Conty. Vertaald en in Nederland gepubliceerd door T. J. de Ruiter.
Zachtjes, heel voorzichtig, plaatste Val Cunningham, de voorganger van de Rugby Assembly of God gemeente in Engeland de voet van Jean Neil in de auto, desondanks was de pijn bijna ondragelijk en het het ontlokte dan ook een onbeschrijfelijke kreet uit haar mond. Zo ging het echter zondag na zondag. Maar ondanks de voortdurende pijn stond Jean, toen een 32-jarige christin, er toch op iedere samenkomst van de gemeente bij te wonen en daarvoor diende de auto van de voorganger meestal als haar vervoermiddel.
Jean was er echt slecht aan toe. Een arts in Rugby omschreef haar conditie als: "Feitelijk gekluisterd aan een rolstoel, maar niettemin in staat korte stukken te lopen met behulp van krukken, maar dan alleen zeer langzaam. Zonder krukken is het lopen inderdaad buitengewoon moeilijk, ze strompelt afwisselend steunend op de ene zij en de andere, terwijl ze haar rechterknie gebogen houdt." Op haar 53ste had zij 14 operaties achter de rug, waarvan drie aan de ruggegraat. De rugproblemen waren 25 jaar vòòr haar genezing in 1988 begonnen door een verwonding tijdens een val. In 1981 werden beide bovenste en onderste nekwervels lelijk beschadigd door een auto-ongeval. Zij moest zich een tijdje in een rolstoel bewegen, maar God gaf haar een genadige aanraking en kon zij haar werk als verzorgster in een tehuis voor oudere mensen hervatten. Er kwamen echter een aantal zware beproevingen. Eerst een hartaanval, daarna ontwikkelden zich vreselijke pijnen in haar rug, die soms door de hersenen niet verwerkt konden worden, zodat ze 'blackouts' kreeg. Ze vocht er tegen met alle mogelijke middelen, vooral om toch betrokken te kunnen blijven bij het jeugdwerk in de gemeente. In 1986 leed zij 6 maanden lang in een ziekenhuis. Aan het eind van deze periode werd zij medisch opgegeven. Daarna was het een rolstoel, een corset voor de rug en was praktisch hulpeloos; zij moest zelfs door een verpleegster gewassen worden. Zij leed voortdurend bijna ondragelijke pijnen en er was geen medicijn meer te verkrijgen, die de pijnen konden verdoven. In 1987 volgde een nieuw voorstel tot een kostbare operatie; de kosten zouden € 5400,00 bedragen. Er zouden drie plastic-wervels in haar rug worden geplaatst. De operatie was echter zeer riskant en de verbetering van haar conditie werd sterk betwijfeld; redenen waarom de chirurgen de operatie eigenlijk niet wilden uitvoeren. Voorganger, evangelisten en gemeenteleden baden met liefde en zorg. De evangelist Melvin Banks bad in 1988 drie dagen voor haar, maar zonder merkbare verhoring. Jean wist echter dat God een verhoorder van gebeden is en haar geloof gaf haar vertroosting in haar lijden en moed om door te gaan.
Na een bijzondere ervaring in de kerk met Neil, een kleine, ruwe jongen, die per se wilde bidden en met z'n kinderlijke eenvoud, eerlijkheid en directheid ook voor haar genezing bad: "O God, schiet op nu en maak tante Jean toch snel beter," werd er iets in haar verbroken. Zij vroeg zich af: "Wie was ik om een kleine jongen te willen verhinderen eenvoudig en oprecht te bidden?" Thuis kreeg Jean een diepe ervaring van Gods reinigende kracht, waarbij o.a. zonden van bitterheid en haat werden opgeruimd en zij in haar hart werd genezen. Die nacht kreeg zij twee dromen. In de eerste droom zag zij zich op een operatietafel en hoorde de chirurgen zeggen dat zij het niet haalde en stierf. In de tweede droom zag zij zichzelf als rolstoelpatiënt nr. 2 in een samenkomst in een voor haar onbekende zaal. Zij zag ook hoe een onbekende, blonde evangelist voor haar bad, hoe zij uit de rolstoel opstond en werd genezen. Zij had de gehele zaal met het podium en de man heel duidelijk in de droom gezien en zag tevens hoe zij op het gebed uit de rolstoel opstond. Toen zij de dromen aan haar voorganger vertelde, zei hij: "Jean, kies voor God. Ik geloof dat God je gaat genezen."
Drie weken later ging zij samen met de jeugdgroep van haar gemeente naar samenkomsten in Birmingham in één van de zalen van het 'National Exhibition Centre.' Onmiddellijk herkende zij de zaal als die, welke zij in haar droom had gezien. Toen zij de evangelist Reinhard Bonnke op het podium zag herkende zij hem als de man, die zij ook in haar droom had gezien. Het was een lange dienst met een stampvolle zaal, er waren 11.500 mensen die avond aanwezig. Aan het eind van de samenkomst kwam Reinhard Bonnke - na eerst voor anderen gebeden te hebben - naar haar toe gelopen, zich snel een weg banend door de menigte mensen, die voor het podium was samengestroomd en bad voor haar.
Hier is Jean's beschrijving van wat er gebeurde: "Het was alsof er grotere handen dan menselijke op mij werden gelegd en plotseling voelde ik een heerlijke ontspanning in mij. Reinhard Bonnke bad opnieuw voor me en er begon kracht in mij te stromen. Hij wilde dat ik ging lopen. Lopen.....? Mijn man zei tegen hem: "Je ziet toch dat zij niet kan lopen....?"Lopen met één been, dat 5 cm te kort was, met een opgezwollen en vergroeide heup en een verdraaide en beschadigde ruggegraat? Maar ik kwam zonder hulp overeind en stond op m'n benen. M'n man wilde me met de eerste stappen helpen, maar ik vroeg hem mij los te laten. Ineens leek het alsof er een bom achter mij ontplofte en ik begon heel langzaam ik stappen te nemen, maar toen ging ik sneller en sneller lopen.Op een gegeven moment holde ik door de zaal Ik voelde dat mijn benen gelijke lengte hadden, m'n heup was hersteld, de pijn was weg. Ik rende, sprong en maakte God groot!" Haar man en de omstanders waren ontdaan van alle emoties. Jean en haar man omhelsden elkaar en hij zei: "Ik wil je nooit meer zien zoals je vroeger was." op het podium getuigde zij van haar genezing.
Op 18 maart 1988 ging zij naar de chirurg. Hij staarde haar verbijsterd aan. Later schreef hij: "Het zien van dit dramatisch resultaat ten gevolge van het bezoek aan een gebedsgenezer is vreemder dan het lezen van een 'science-fiction' verhaal!" Een buurtbewonder vroeg op straat of zij misschien een tweelingzus van Jean Neil was, die in een rolstoel zat. "Nee.. dat ben ik zelf," zei Jean - de dame raakte er onthutst van. Een buurtbewoonster op de fiets zag haar lopen; zij viel van de opperste verbazing van haar fiets.
Weken, maanden, jaren zijn reeds voorbijgegaan, maar er is geen pijn meer en de genezing is gebleven. Jean wandelt, rent, zwemt en speelt voetbal met haar kleinkinderen. Als toegift heeft de Heer ook haar gezichtsvermogen hersteld. Ze kan de onderste regel met de kleinste letters op de testkaart van de opticien lezen. Mr. Stephen Eisenstein, MB, BCN, Ph. D. FRCS, de toenmalige directeur van het departement voor rugafwijkingen in het instituut voor Orthopedie in Osvestry, Engeland, schreef: "Ik ben verheugd te horen van je geweldige succes en wens dat zulke genezingen meer zouden voorkomen - dus zonder operatieve ingreep, zoals hier klaarblijkelijk het geval is geweest. In ieder geval, ik ben ook zeer dankbaar dat ik geen agnosticus ben, die dit wonder - en duizend andere - moet verklaren!"
Nawoord
Tijdens ons bezoek aan Jean Neil in Rugby in 1993 mochten wij Jean bij haar voorganger thuis ontmoeten. Wij konden constateren dat zij zich in een uitstekende gezondheid verheugde. Wij hebben reeds met haar vijf rondreizen langs gemeenten in Nederland gemaakt en zien Gods genade overduidelijk in en door haar gedemonstreerd. Zij is blijvend actief in prediking en in de bediening van genezing. Zij ziet dikwijls Gods grotere daden als Hij zieken geneest en mensen tot bekering en geloof in Jezus Christus komen.
Teun en Tessa
de Ruiter
Leusden, 6 november 1997, 3 april 2005