Het
getuigenis door hem zelf
verteld
(vertaling door Koos de Geest, arts)
Mijn naam is Steve Bramham; ik ben 52 jaar oud.
Door de genade van onze almachtige God en Redder ben ik genezen.
Hieronder
vindt u mijn getuigenis.
In 1986 raakte mijn rug ernstig beschadigd door een ongeluk op het werk. In het onderste gedeelte van de rug, ter hoogte van de vierde en vijfde lendenwervels, ontstonden scheuren in twee tussenwervelschijven. Nadat ik enkele maanden lang behandeld was voor de pijn, beslisten de artsen, dat een operatie beslist nodig was. Ze voerden een 'laminectomie met fusie' (wegnemen van bot van de wervels, en aan elkaar plaatsen van de wervels, vert.) uit. Deze procedure hield in dat er een snede gemaakt werd vanaf het midden van mijn rug tot aan mijn billen. Ze sneden enkele lagen spierweefsel door om de ruggegraat te bereiken en plaatsten toen bot uit mijn rechter heup tussen de wervels om deze aan elkaar vast te zetten.
Bijna vier maanden lang was ik bedlegerig. Ik mocht gedurende een jaar na mijn operatie niet werken. Maar de pijn bleef en werd zelfs erger. Ongeveer vijf jaar na de eerste operatie had ik nog steeds voortdurend pijn en de artsen beseften, dat de fusie - het aan elkaar vastmaken van de wervels - niet gelukt was; zij zaten niet vast. Zij wilden nogmaals opereren en deze keer werd een 'anterieure fusie' (aan de voorzijde, vert.) uitgevoerd - ze gingen via de buik en moesten de inwendige organen tijdens de operatie even opzij leggen. Toen werd bot van een overleden donor gebruikt om twee wiggen in mijn ruggegraat aan te brengen, die met titanium schroeven werden vastgezet.
De pijn bleef echter aanhouden. Ik kreeg therapie en alle pijnstillers voorgeschreven, die de dokters konden verzinnen, zelfs methadon (een op morfine gelijkend middel, vert.), maar het hielp niet. De artsen wilden toen een morfinepomp implanteren om de pijn te kunnen beheersen.
Ik gebruikte altijd een wandelstok, om te voorkomen dat ik zou vallen. Er was littekenweefsel ontstaan rondom de 'nervus ischiadicus', (de grote zenuw die door de bil naar het been loopt, vert.), op de plaats waar bij de eerste operatie bot was weggehaald, dit maakte dat mijn rechterbeen minder kracht had.
De artsen konden niets meer voor mij doen en zeiden mij dat ik de rest van mijn leven medicijnen moest gebruiken om de pijn onder controle te houden. Het was een dieptepunt in mijn leven en ik overwoog zelfs zelfdoding om een eind aan de pijn te maken. In juni 1999 kreeg ik een rolstoel wegens de problemen die ik had met voortbewegen.
Nu gaat mijn verhaal echter een ongelofelijke wending krijgen. Onze jongste dochter, Kimberley, studeert aan de Kennesaw State University en was betrokken geraakt bij een jeugdgroep van de 'Christ the King' kerk in Acworth, Georgia. Sharon en ik gingen de zondagse erediensten van de 'Christ the King' kerk bezoeken en we gingen houden van de voorganger, de mensen van de gemeente, en van de boodschap die gebracht werd. We hadden een nieuw thuis gevonden, nadat we bijna 20 jaar eerder de kerk uit waren gegaan. Toen we ongeveer drie weken in deze gemeente kwamen, kwam Delores Winder, een geweldige vrouw, in onze gemeente vertellen over haar wonderbaarlijke genezing.
Sharon, Kimberly en ik woonden de eerste dienst op zaterdagavond bij. Ik zat op de eerste rij, bij het gangpad. Precies op de plek waar Delores aan het spreken was. Delores sprak een uur, maar toen zei ze dat er mensen waren die genezing nodig hadden en begon voor hen te bidden. Toen kwam ze naar de plaats waar ik zat, legde een hand op mijn hoofd en bad voor mij. Ze zei me dat ik mijn wandelstok aan haar moest geven. Ik aarzelde want het was net een nieuwe en die wilde ik niet kwijt. Maar ze zei het nog een keer: "Geef me je wandelstok". Vervolgens zei ze dat ik moest opstaan en gaan wandelen. Ik wist dat het onmogelijk zou zijn zonder wandelstok op te staan, want het was ontzettend moeilijk voor me om zelfs met de wandelstok uit een zittende positie op te staan. Toch begon ik begon langzaam overeind te komen, wachtend op de zenuwpijn, die vanuit mijn rug naar mijn been zou schieten. Maar er was geen pijn, ik kon rechtop staan zonder pijn.
Delores zei dat ik moest gaan lopen. "Nu", zo dacht ik, "dat zou de echte proef zijn. Kan ik lopen zonder te vallen? Zal ik pijn hebben?" Ik liep naar de achterkant van de kerk en toen weer naar voren. Ik probeerde de treden naar het podium op te lopen. Geen pijn, prijs de Heer! Ik was al mijn pijn helemaal kwijt. Voor het eerst in 13 jaar had ik geen pijn.
De artsen waren verbaasd. Ik had in januari 1999 als onderdeel van de medische controles een serie röntgenfoto's laten maken, en die hadden botwoekeringen laten zien op bijna alle wervels, terwijl er enkele tussenwervelschijven uitpuilden (hernia's) en drie zenuwen in de knel zaten. Dat had verklaard waarom ik zoveel pijn had, en waarom zelfs de methadon niet geholpen had.
Nadat ik in juni 1999 genezen was, maakten ze meer röntgenfoto's en de röntgenoloog vertelde me, dat als ik niet zoveel 'hardware', hij bedoelde de schroeven en staven, in mijn rug had, hij onder ede verklaard zou hebben dat het niet dezelfde rug was. Er waren geen botwoekeringen meer, geen uitpuilende tussenwervelschijven (hernia's) en geen beknelde zenuwen meer.
Ik ben nu in staat om fulltime te werken als hoofd techniek van de CNN radio omroep in Atlanta, Georgia. Ik werk in de tuin en fiets om lichaamsbeweging te hebben. Mijn buurman zegt dat ik toch echt de enige in de hele buurt ben die het leuk vindt om de vuilnis buiten te zetten. Na dertien jaar pijn geleden te hebben, heb ik nu geen pijn meer en daar geniet ik van. Maar het belangrijkste is niet die genezing, maar dat ik nu in staat ben om Jezus Christus te volgen en anderen te dienen, die nog wel leed te verduren hebben.
Op een avond toen mijn vrouw in ik thuis met bijbelstudie bezig waren, begon ik onbeheersbaar te huilen. De Heilige Geest kwam sterk over me en vertelde me dat ik de mensen moet blijven vertellen over mijn genezing, maar dat dit slechts een deel was van wat ik moest gaan doen. Hij wil dit getuigenis van genezing gaan gebruiken op deuren te openen, zodat mensen Jezus Christus kunnen leren kennen als hun Heiland en Heer.
Onze Heer is zo ontzagwekkend groot, dat ik soms niet kan geloven wat Hij doet. Ik ben in de gelegenheid geweest in kerken, verspreid over het gehele land en van verschillende richtingen, te spreken. In elke dienst raakt de Heilige Geest wel iemands leven aan, terwijl Hij heerlijke veranderingen bewerkt.
Van mijn vak ben ik technicus, dus ik denk altijd in oorzaak en gevolg. Het moet altijd logisch zijn. Maar de Heilige Geest doet dingen, die ik niet kan begrijpen, ik heb het opgegeven de dingen te verklaren, die Hij doet. Ik doe slechts wat Hij me opdraagt en let niet op wat de logica me vertelt.
Ik denk dat ik op dit moment enige tijd getraind word, maar dat Hij me ergens in de toekomst full time in de bediening plaatst. Ik weet dat Hij dan in al mijn behoeften zal voorzien en dat ik niet bezorgd zal hoeven zijn. Ik stel mijn vertrouwen volledig in Hem en dat geeft me een vrede, die ik tevoren nooit gekend heb.
Ik ben er zeker van dat de Heer me op een dag naar andere landen zal laten reizen, zodat ik kan vertellen hoe Hij mijn leven aanraakte en voor altijd veranderde. Misschien zullen we elkaar een keer kunnen ontmoeten,en samen praten over wat Hij heeft gedaan.
Moge God u en uw
bediening rijkelijk zegenen.
Steve Bramham
Dit getuigenis is bevestigd door voorgangerr Larry Tomczak, senior pastor van 'Christ, the King,' Church in Acworth, GA 30102-2511, 6464 Hwy 92, USA
Foto's en fax zijn in ons dossier
Met toestemming
gepubliceerd in Nederland:
Stichting Support Christian Ministries
Pastor. T. J. de de Ruiter
Leusden; 28 maart 2000
Bezoek de site van
Steve Bramham (www.abidinglight.org)
en zie hoe de Heer de door de Geest gegeven visie de wereld met
het
evangelie in te trekken in zijn leven is vervuld.
T. J. de Ruiter, 17 september 2004
Links naar andere pagina's